Sommige kroegen zijn smal en diep als doodlopende straatjes.

De Tempelier is er zo een. Eenmaal binnen word je tussen de lichamen

die de geul tussen bar en tafeltjes opvullen vanzelf de hele lengte van het

café door gewalst. Peristaltisch. Tientallen konten – magere, brede, slappe,

harde – proberen hun vorm in je af te drukken.

Onder tafels lagen al heel wat honden. Ze kregen van hun vrouwtjes

de cafés noirs die Floor en Laura bij de koffie serveerden.